Nie wiem czy wszyscy tak mają ,ale czasem zdarza mi się pomyśleć o czymś i nie zawsze potrafię ubrać to w swoje słowa .
zdarza mi się ,że aby coś przekazać podpieram się cytatem
nie wiem ,może to lenistwo i brak wysiłku umysłowego ,ale co zrobić tak mam i już
czasem idę na skróty ,na łatwiznę ,ostatnio chyba coraz częściej

---

"Najtrudniej z konsekwencjami demokracji jest się pogodzić obrońcom demokracji "

To tak a propos do tak namiętnie komentowanych wyborów w USA

Żeby coś się zdarzyło
Żeby mogło się zdarzyć
I zjawiła się miłość
Trzeba marzyć
Zamiast dmuchać na zimne
Na gorącym się sparzyć
Z deszczu pobiec pod rynnę
Trzeba marzyć
Gdy spadają jak liście
Kartki dat z kalendarzy
Kiedy szaro i mgliście
Trzeba marzyć
W chłodnej, pustej godzinie
Na swój los się odważyć
Nim twe szczęście cię minie
Trzeba marzyć
W rytmie wietrznej tęsknoty
Wraca fala do plaży
Ty pamiętaj wciąż o tym
Trzeba marzyć
Żeby coś się zdarzyło
Żeby mogło się zdarzyć
I zjawiła się miłość
Trzeba marzyć "
- J. Kofta

No to dodam też jeden cytat:

"Tak jak wierzysz, że nadejdzie wiosna, tak wierz również, że po dniach smutnych nadchodzą dni radosne."

Autor nieznany.

Jeśli choć raz wzbiłeś się w powietrze, to już zawsze będziesz kroczył po ziemi z oczami skierowanymi w niebo, z myślami krążącymi
w górze i pragnieniem powrotu w przestworza."
~ Leonardo da Vinci

Uziemiona w swoich czterech ścianach przez chorobę, zaczęłam dostrzegać drobne codzienne przyjemności, które kiedyś wydawały się czymś naturalnym, a dzisiaj... A dzisiaj są olbrzymim darem od losu. Jednak nie zawsze tak było. Na początku mojego uziemienia czułam, że to pewnie tylko na chwilę, nie ma się czym przejmować, a już na pewno nie załamywać. Tak jak zwykły przysłowiowy katar - nieleczony tydzień, leczony siedem dni... samo przejdzie. Ale czas mija, z tygodnia zrobił się miesiąc, z miesiąca, dwa, ... a sytuacja zamiast poprawiać coraz bardziej się pogłębia
Była faza buntu, faza załamania. Płacz, złość, żal, poczucie niesprawiedliwości... Aż w końcu przyszedł taki moment, że nie ma innego wyjścia jak tylko zaakceptować to co się dzieje (a raczej nie dzieje) i nauczyć się czerpać przyjemność z drobnych sytuacji jakie mnie spotykają, wciąż pozostając w wierze, że jednak przyjdzie taki czas, kiedy wyjdę z "klatki" i
wrócę do normalnego życia. Nie piszę tego, żeby się żalić ,ale po to, żeby uświadomić ludziom zdrowym jak ważne są błahe
czynności, które jesteśmy w stanie sami wykonać. Jak wielkim darem jest wyjście do sklepu, kiedy zabraknie w domu cukru , kiedy możemy iść na spacer z psem, poczuć piasek pod stopami spacerując po plaży, usiąść w knajpce przy kieliszku wina lub zielonej herbacie. Kiedy możemy cieszyć się rodziną, kiedy w ogóle możemy mieć rodzinę, , uczyć się, pracować... Coś co zdrowym ludziom wydaje się naturalne, dla innych pozostaje w sferze marzeń. Doceniajcie to co Was dobrego spotyka, zatrzymajcie się na chwilę w natłoku codziennych obowiązków, przytulcie swojego partnera, czy męża
pobawcie się z dzieckiem ,zróbcie jakieś szaleństwo ,odważcie się na coś co może wydaje się niemożliwe .Żyjcie pełnią życia ,bo cholernie kruche to życie jest.

"Zabijanie dla pokoju,jest jak pieprzenie dla cnoty"

"Prawdziwa samotność zaczyna się od chwili, kiedy człowiek nie może już dłużej znieść własnego towarzystwa."

"Najtrudniejszy jest koniec miesiaca.
Zwlaszcza ostatnich trzydziesci dni"

A,Ailais

No jakoś tak ...w tych czterech ścianach..z nudów ...to i Gombrowicz się przypałętał.....



Witold Gombrowicz „Dziennik 1953-1956″, rozdział I. Czwartek (…) „Kiedyś zdarzyło mi się uczestniczyć w jednym z tych zebrań poświęconych wzajemnemu polskiemu krzepieniu się i dodawaniu ducha… gdzie, odśpiewawszy „Rotę” i odtańczywszy krakowiaka, przystąpiono do wysłuchiwania mówcy, który wysławiał naród albowiem „wydaliśmy Szopena”, albowiem „mamy Curie-Skłodowską” i Wawel, oraz Słowackiego i Mickiewicza i poza tym byliśmy przedmurzem chrześcijaństwa a konstytucja Trzeciego Maja była bardzo postępowa…

Tłumaczył on sobie i zebranym, że jesteśmy wielkim narodem, co może już nie wzbudziło entuzjazmu słuchaczy (którym znany był ten rytuał – brali w tym udział jak w nabożeństwie, od którego nie należy oczekiwać niespodzianek) niemniej jednak było przyjmowane z rodzajem zadowolenia, że stało się zadość patriotycznej powinności. Ale ja odczuwałem ten obrządek jak z piekła rodem, ta msza narodowa stawałam się czymś szatańsko szyderczym i złośliwie groteskowym. Gdyż oni wywyższając Mickiewicza, poniżali siebie – i takim wychwalaniem Szopena wykazywali to właśnie, że nie dorośli do Szopena a lubując się własną kulturą, obnażali swój prymitywizm. Geniusze! Do cholery z tymi geniuszami! Miałem ochotę powiedzieć zebranym: – cóż mnie obchodzi Mickiewicz? Wy jesteście dla mnie ważniejsi od Mickiewicza, wy, żywi. I ani ja, ani nikt inny, nie będzie sądził narodu polskiego według Mickiewicza lub Szopena, ale według tego co tu się dzieje, jacy wy jesteście i co tu się mówi.

Gdybyście nawet byli narodem tak ubogim w wielkości, że największym artystą byłby Tetmajer lub Konopnicka, lecz gdybyście umieli o nich mówić ze swobodą ludzi duchowo wolnych, z umiarem i trzeźwością ludzi dojrzałych, gdyby słowa wasze obejmowały horyzont nie zaścianka, lecz świata… wówczas nawet Tetmajer stałby się wam tytułem do chwały. Ale tak jak rzeczy się mają, Szopen z Mickiewiczem służą wam tylko do uwypuklenia waszej małostkowości – gdyż wy z naiwnością dzieci potrząsacie przed nosem znudzonej zagranicy tymi polonezami po to jedynie, aby wzmocnić nadwątlone poczucie własnej wartości i dodać sobie znaczenia. Jesteście jak biedak, który chwali się, że jego babka miała folwark i bywała w Paryżu. Jesteście ubogimi krewnymi świata, którzy usiłują imponować sobie i innym.
Nie to wszakże było najgorsze i najdotkliwsze, najbardziej upokarzające i bolesne. Najstraszniejsze było, iż poświęcano życie, współczesny rozum na rzecz nieboszczyków.
(…)
Lecz zgromadzenie było nacechowane skrępowaniem, sztucznością i fałszem także dlatego, iż brała w nim udział Polska, a wobec Polski Polak nie umie się zachować, ona go peszy i manieruje – onieśmiela go w tym stopniu iż nic nie „wychodzi” mu właściwie i wprawia do w stan kurczowy – zanadto chce Jej pomóc, zanadto pragnie Ją wywyższyć. Zauważcie, iż wobec Boga (w kościele) Polacy zachowują się normalnie i poprawnie – wobec Polski tracą się, to coś do czego się jeszcze nie przyzwyczaili. …”

Dodaję źródło skąd pochodzi fragment umieszczony powyżej .....


W. Gombrowicz – Szkoła patriotyzmu krytycznego
Witold Gombrowicz „Dziennik 1953-1956″, rozdział I
Czwartek

Podałam źródło z którego pochodzi fragment....dla mnie jasne iż są to słowa Gombrowicza ..nie sądziłam ,że trzeba wpisywać również strony skąd dany fragment jest skopiowany ...

" Tam gdzie trwa życie, tam istnieje nadzieja."

Cicero.

(17-11-2016, 14:31)gęsiarka napisał(a): Podałam źródło z którego pochodzi fragment....dla mnie jasne iż są to słowa Gombrowicza ..nie sądziłam ,że trzeba wpisywać również strony skąd dany fragment jest skopiowany ...

Ale jak w takim razie trafic po prostej do zrodla? 

"Jak chcesz trafiac do zrodla, musisz plynac pod prad"

Nie znam zrodla

--------------

"Człowiek jest kowalem swego szczęścia. Może dlatego znajdujemy się tak często między młotem a kowadłem."


Z netu

Zobaczysz jeszcze z tego wybrnę ,nie będzie dziury w niebie ,
pamięć -
jak szybę wytrę...
Niech no tylko do siebie przyjdę..


Agnieszka Osiecka