NATURA

Ja dzisiaj bylam w pracy z Berta. To w tym wielkim ogrodzie-parku. Troche teraz tam smutno pomimo wielu juz kwitnacych roslin. Moja pracodawczyni ma w tym wielkim ogrodzie dom,z drugiej strony ogrodu jest mniejszy dom jej siostry,ktora w zeszlym roku zmarla. Przekwitaly wtedy magnolie. Pamietam ja dobrze ,bo przed smiercia troche rozmawialysmy. Prosila ,zebym po jej smierci wziela wszystko z jej pracowni (byla malarka). Farby,pedzle,rozne papiery,narzedzia do grafik. Nie chciala ,zeby to wszystko wyladowalo na smieciach. Teraz mam tego tyle ,ze chyba starczy mi do konca zycia. Przekonywalam ja ,ze przeciez moze sie jeszcze wszystko na dobre odmienic. Ale ona mi tylko spokojnie odpowiedziala,ze ma przed soba najwyzej miesiac.Umarla w trzy tygodne po naszej rozmowie. Pewnego razu przyszlam do pracy i uslyszalam,ze w nocy umarla. Platki magnolii grubo scielily trawnik.....
Nie chcialam ja ogladac w trumnie. Ten ogrod tez nalezal do niej,cieszyla sie wiosna ,pomimo smiertelnej choroby. Byla gotowa na smierc ,umarla spokojnie.
W czasie jej choroby ich wspolna przyjaciolka miala wylew i przebywala na rehabilitacji. Po tym nie bylo mowy o powrocie do wlasnego domu.Byla samotna bez rodziny. Miala tylko przyjaciol miedzy innymi wlasnie moja pracodawczynie. I ta zaproponowala jej zamieszkanie wlasnie w tym domu po siostrze.Bo parter byl wspaniale przystosowany dla czlowieka niepelnosprawnego.Swobodne wyjscie na taras na ogrod. Ja znalam b dobrze ta samotna pania i jej pieska rowniez. Pomimo duzej roznicy wieku bylysmy ze soba na ty.
Niestety, Ute miala tez nowotwor.Poddala sie chemioterapii w wieku 75 lat. Przerzuty zaczela sie raptownie ,miesiac przed jej smiercia. W czasie pracy wstepowalam do niej i pytalam czy czegos potrzebuje. Miala dobra opieke ale zawsze o czyms interesujacym rozmawialysmy. Dzien przed jej smiercia pomagalam sie jej ubrac a pozniej pokazywalam jej co zrobilam na ogrodzie. Czasami mialam wrazenie ,ze ona jest gdzie indziej.Ona szybko sie orientowala i usmiechajac sie mowila ,ze wszystko slyszala co do niej mowie.
Na drugi dzien Ute umarla a magnolie na ogrodzie mialy male paki. Przyszly porywiste wiatry i polamaly wiele galezi tych magnoli. Moja pracodawczyni pozbierala te galezie i wstawila do wielkiego flakonu. Wzielam tez i ja do domu pare galezi.
Otworzyly sie wszystkie paczki ,nawet te najmniejsze. Kwitly nam dosc dlugo.
Ute zostala skremowana i pochowana w lesnym cmentarzu. zaraz po tym odbylo sie w tym domu spotkanie przyjaciol Ute. Bylam tez i ja. Bylo tam duze zdjecie a pod nim olbrzymi bukiet z magnolii. Zaczely im juz opadac platki ale pomimo tego byly piekne. Ze zdjecia usmiechala sie do nas Ute wznoszaca toast lampka wina. Wsrod nas nie bylo smutku.
Tylko patrzac na te przekwitajace magnolie ogarniala mnie jakas nostalgia,zamyslenie.....wszystko przemija. Czy warto sie tym smucic? Przeciez za rok znowu zakwitna magnolie.
Piesek Ute dolaczyl do dwoch psiakow mojej pracodawczyni i teraz wszyscy sa we Wloszech na dlugim urlopie.
Dzisiaj z Berta zagladalismy do tego domu,podlewalam drzewka cytrusowe w zimowym ogrodzie tuz przy domu. Weszlam do domu z Berta.Ta szukala psiaka Ute bo psy sie dobrze znaja. Dom byl pusty ,tylko Ute na scianie wiecznie usmiechnieta a pod zdjeciem przekwitly bukiet magnoli.
Na ogrodzie magnolie juz sie rozchylaja. Za dwa ,trzy dni beda w pelnym rozkwicie. Nikt nie bedzie ich podziwial tylko ja i moze czasami wpadnie drugi ogrodnik.